Strona główna » Newsy » Czy warto być sympatycznym?

Czy warto być sympatycznym?

2007-10-05

Czy warto być sympatycznym?

Przyjemnie jest obcować z kimś miłym i sympatycznym. Co więcej - wiele badań pokazuje, że takim ludziom żyje się lepiej. Dlaczego zatem nam samym tak trudno zaskarbić sobie sympatię innych? Czy można być lubianym, pozostając jednocześnie sobą?

Nina Stępka, dyrektorka Młodzieżowego Domu Kultury w Elblągu, od lat pracuje z młodymi ludźmi, którzy ją uwielbiają. Mówią jej po imieniu, powierzają swoje tajemnice, a potem proszą, żeby została świadkiem na ich ślubie albo chrzestną ich dziecka, odwiedzają, dzwonią, gdy coś ważnego się wydarzy. Ostatnio była wychowanka, z którą nie widziały się ponad rok, wysłała jej z Grecji SMS o swoich zaręczynach.

Przyjaciółka i była współpracowniczka Niny Grażyna Słomka: - Nina zawsze cieszyła się ogromną sympatią. Zarówno ludzi, z którymi pracowała, znajomych, jak i najbliższych: nawet rodzina jej męża (tego samego od 20 lat) z miejsca ją zaakceptowała.

Nina osiąga w pracy zarówno wymierne sukcesy - wychowankowie jej Studia Gier Dramatycznych zajmują wysokie miejsca w konkursach recytatorskich, dostają się do szkół teatralnych - jak i te mniej konkretne - poprzez teatr kształtuje ich osobowość.

Zaspokoić swoje wewnętrzne potrzeby
To, że ludzie lubiani osiągają sukcesy, potwierdzają badania prowadzone w 2006 roku na Uniwersytecie Yale. Wykazały one, że liderzy z różnych dziedzin są najskuteczniejsi wtedy, gdy traktują swoich podwładnych z szacunkiem i kiedy są lubiani. Zdaniem badaczy to zapewnia im wsparcie otoczenia i prowadzi do sukcesów.

Inne badania uczonych z Uniwersytetu Columbia dowodzą, że lubiani pracownicy są postrzegani jako solidniejsi, poważniejsi, bardziej pracowici i stanowczy, mający wyższą motywację, zasługujący na szybki awans i podwyżki. Mniej lubianym przypisuje się arogancję, skłonność do manipulacji, odsuwa od awansów bez względu na wykształcenie i kwalifikacje.

Z kolei badania na uniwersytecie w Toronto wskazują na istnienie związku między trwałością małżeństw a tym, czy współmałżonkowie są miłymi ludźmi. Okazuje się, że osoby sympatyczne rozwodzą się o połowę rzadziej, niż wskazuje średnia statystyczna ich populacji. Kiedy taką cechę mają obie strony związku, ryzyko rozwodu spada o dalsze 50 procent.

Tim Sanders w książce „Jak być lubianym" (Jacek Santorski & Co 2007) pisze, że sympatyczność nie jest jedynie cechą ważną, korzystną i ujmującą, ale może być wręcz czynnikiem decydującym o powodzeniu w każdej dziedzinie życia.

Dlaczego więc tego czynnika nie doceniamy? Dlaczego tak trudno być miłym i sympatycznym człowiekiem?

Sonia Raduńska, psycholożka i poetka: - Jeśli chodzi o głęboko rozumiane bycie lubianym, to przyczyn też należy szukać głębiej. Myślę, że prawdziwie lubiane osoby zaspokoiły wewnętrzne potrzeby. Ale do tego, by zdobywać prawdziwą sympatię, potrzebny jest też pewien wewnętrzny klimat.

Są ludzie od dziecka niepogodzeni ze sobą, jakby ich coś uwierało, wycofani, smutni. Mogą być wartościowymi osobami, ale sympatii innych nie zdobędą. Bo sympatię zdobywają ludzie promienni, otwarci. Można dać innym tylko to, co się samemu ma.

Najpierw trzeba polubić siebie
Kama Kowalska, studentka filologii angielskiej i amerykańskiej na uniwersytecie w Poczdamie, przyznaje, że przez całe życie zabiegała o to, aby ją lubiano. Kiedy ktoś dawał jej do zrozumienia, że jest inaczej, bardzo to przeżywała, wręcz czuła fizyczny ból.

- Nie mogłam zrozumieć, dlaczego mimo starań, by być miłą, serdeczną, uczynną, często ktoś dawał mi do zrozumienia, że ze mną jest coś nie w porządku, i odnosiłam wrażenie, że takie moje zachowanie jest mu obojętne - mówi Kama.
Pamięta takie zdarzenie z końca trzeciej klasy podstawówki: Dzwonek na lekcję, a ona jako przewodnicząca klasy ma za zadanie ustawić w pary koleżanki i kolegów. I w pewnym momencie ktoś mówi: „Co się tak rządzisz, w przyszłym roku cię nie wybierzemy". Zamurowało ją: „Jak to, przecież nic złego nie robię, to mój obowiązek. Starałam się jak zawsze być dla wszystkich miła i koleżeńska. Przecież sami mnie wybrali po raz drugi. Co się zmieniło?". Niby nic, a jednak po raz trzeci nie została wybrana. (...)

AUTOR: Alina Gutek

Źródło: Zwierciadło

http://www.zwierciadlo.pl/index.php?pid=2&c=2&rok=2007&numer=10