Strona główna » Newsy » Julian Tuwim – wspomnienie

Julian Tuwim – wspomnienie

2006-12-28

Julian Tuwim – wspomnienie

Wczoraj, 27 grudnia, minęła 53. rocznica śmierci Juliana Tuwima. Mistrza polskiego wiersza. Wirtuoza słowa.

Tuwim pochodził z Łodzi. Po ukończeniu tamtejszego gimnazjum studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów pisywał do studenckiego tygodnika „Pro Arte et Studio", a później wraz z autorami tego pisma stworzył grupę poetycką Skamander.

Związany był również z „Wiadomościami Literackimi", jednym z głównych pism kulturalno-literackich 20-lecia międzywojennego.

Tuwim jest autorem kilkunastu tomów wierszy, których popularność wśród czytelników nie maleje od lat. Początki jego twórczości są związane z buntem przeciw młodopolskiej manierze oraz z inspiracjami futuryzmem i ekspresjonizmem (tomy: „Czyhanie na Boga", 1918; „Sokrates tańczący", 1920; „Siódma jesień", 1922; „Wierszy tom czwarty", 1923).

W kolejnych tomach poeta sięga do wzorów klasycznych, ujawniając zainteresowania egzystencjalne i lingwistyczne („Słowa we krwi", 1926, „Rzecz czarnoleska", 1929, „Biblia cygańska", 1933, „Treść gorejąca", 1936).

Z upodobaniem zajmował się również pisaniem tekstów kabaretowych, satyrycznych oraz piosenek. Podczas II wojny światowej udał się na emigrację do USA, gdzie napisał „Kwiaty polskie", poemat dygresyjny nawiązujący do tradycji romantycznej.

Tuwim znany jest również jako autor bardzo popularnych, wznawianych do dziś wierszy dla dzieci („Lokomotywa", „Słoń Trąbalski", „Ptasie radio"). Do Polski wrócił w 1947 r.

„Zapach szczęścia"

Wtedy paloną kawą pachniało w kredensie
A zimne, świeże mleko, jak lody, wanilią.
Kiedy się, mrużąc oczy, orzeszynę trzęsie,
Po gałęziach w olśnieniu pędzi liści milion.

Żywiołem zachłyśnięty, zziajany w rozpędzie,
Ileś pokrzyw posiekał, ile traw stratował!
A kijem obtłukując szyszki i żołędzie
Ileżeś mil po drzewach małpio przecwałował!

I wszystko to w ognistej pamięci dziś błyska.
Ciska się małe, szybkie, gorąco, daleko...
I szczęście pachnie kawą. I chłoniesz je z bliska.
A chłód w pokoju sączy waniliowe mleko.

Z tomu „Rzecz Czarnoleska"

Więcej o Tuwimie i innych skamandrytach przeczytasz TUTAJ.