Strona główna » Newsy » Najpierw bocian, potem dziecko

Najpierw bocian, potem dziecko

2006-05-31

Najpierw bocian, potem dziecko

Nie od dziś wiadomo, że dzieci przynosi bocian. Albo znajduje się je w kapuście. Kiedy jest Dzień Dziecka, wiemy wszyscy. Ale ponieważ dzieci nie biorą się znikąd, musi być również Dzień Bociana. Innego wyjścia nie ma.

Polskie Towarzystwo Przyjaciół Przyrody "Pro Natura" ogłosiło, że Dzień Bociana będzie przypadał w wigilię Dnia Dziecka. Na takie święto zasługują polskie bociany, których gnieździ się u nas najwięcej na całym świecie. Dzień Bociana stanowi okazję do zwrócenia uwagi na szczególne miejsce, jakie ten ptak zajmuje w polskiej kulturze i krajobrazie, na jego zagrożenia i potrzebę ochrony.

W żadnym innym kraju nie mieszka tak wiele bocianów jak w Polsce. Żyjemy w królestwie bocianów. Piąte międzynarodowe liczenie bociana białego w Polsce wykazało gniazdowanie 40.900 par. Niemal co roku wylatuje z ich gniazd niemal 100.000 młodych ptaków. Z tego wynika, że co czwarty bocian na świecie jest Polakiem. Inne kraje po prostu się nie liczą.

Propozycja obchodów Dnia Bociana spotkała się z ciepłym przyjęciem współpracujących z Towarzystwem szkół, organizacji oraz osób prywatnych. Z okazji obchodów Dnia Bociana odbywają się w całym kraju różnego rodzaju wydarzenia, m.in. spotkania, festyny, prelekcje, przedstawienia, rajdy rowerowe, wycieczki, plenery i wystawy.

Wszystkich miłośników przyrody, bocianiego klekotu i dobrej zabawy zachęcamy gorąco do włączania się w obchody Dnia Bociana co roku 31 maja. Ważne, aby świętowanie na cześć bocianów odbywało się w tym samym czasie w całym kraju, niezależnie od tego, jaką przyjmie formę.

Zajrzyjmy teraz do skarbów naszej literatury narodowej. Najlepszym przykładem niech będzie epopeja naszego wieszcza Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Tam bociany są nieodłącznym elementem polskiego, sielskiego krajobrazu.

I w lasach cisza. Ptaszek zbudzony nie śpiewa,
Otrząsnął pierze z rosy, tuli się do drzewa,
Głowę wciska w ramiona, oczy znowu mruży
I czeka słońca. Kędyś u brzegów kałuży
Klekce bocian; na kopach siedzą wrony zmokłe,
Rozdziawiwszy się, ciągną gawędy rozwlokłe,
Obrzydłe gospodarzom jako wróżby słoty.
Gospodarze już dawno wyszli do roboty.
(ks. VI, Zaścianek)

I wieśniacy ciągnący na jarzynę pługi
Nie cieszą się, jak zwykle, z końca zimy długiéj,
Nie śpiewają piosenek, pracują leniwo,
Jakby nie pamiętali na zasiew i żniwo.
Co krok wstrzymują woły i podjezdki w bronie
I poglądają z trwogą ku zachodniej stronie,
Jakby z tej strony miał się objawić cud jaki,
I uważają z trwogą wracające ptaki.
Bo już bocian przyleciał do rodzinnej sosny
I rozpiął skrzydła białe, wczesny sztandar wiosny;
A za nim, krzykliwemi nadciągnąwszy pułki,
Gromadziły się ponad wodami jaskółki [...]
(ks. XI, Rok 1812)

Źródło: http://eko.org.pl/home/