Wakacyjne niebo

2006-07-20

Wakacyjne niebo

W lipcu i sierpniu można obserwować pierwsze meteory ze znanego roju perseidów. Warto wybrać się którejś ciepłej nocy w plener i przyjrzeć się temu niezwykłemu zjawisku.

„To jeden z najbardziej znanych rojów. Swą sławę zawdzięcza nie tylko wysokiej aktywności, ale także korzystnym warunkom, w jakich możemy go obserwować. Jest on bowiem aktywny podczas ciepłych i najczęściej pogodnych wakacyjnych nocy” – mówi dr Arkadiusz Olech z Centrum Astronomicznego PAN w Warszawie.

Perseidy dobrze jest obserwować w pierwszym okresie ich aktywności, czyli już od około połowy lipca.

„Na konferencji naukowej poświęconej meteorom, zorganizowanej przez International Meteor Organization, która odbyła się w 2000 roku w Rumunii, polscy obserwatorzy donosili o tym, że według ich danych, pierwsze perseidy możemy obserwować już nawet około 12 lipca. Pogoda na razie dopisuje, więc rok ten będzie doskonałym potwierdzeniem tej hipotezy” – dodaje astronom.

W połowie lipca perseidy zdają się wybiegać z pogranicza gwiazdozbiorów Andromedy i Kasjopei. Wieczorem ten rejon nieba znajduje się około 25 stopni nad północno-wschodnim horyzontem. Im później wyjdziemy na obserwacje, tym lepiej, bo z czasem warunki do obserwacji będą się poprawiać. Nad ranem radiant roju perseidów będzie wznosić się już ponad 60 stopni nad horyzontem i wtedy szanse zaobserwowania meteorów będą największe.

W tym roku samo maksimum aktywności przypada na noc z 12 na 13 sierpnia w godzinach 1.00-3.30 naszego czasu. Ostatnie perseidy można obserwować nawet w okolicach 25 sierpnia.

Perseidy to jeden z najbardziej regularnych rojów meteorów, którego orbita przecina się każdego roku z orbitą ziemską na początku sierpnia. Maksimum roju obserwuje się pomiędzy 12 a 14 sierpnia. Rój ten związany jest z kometą Swifta-Tuttlea. Radiant owego roju znajduje się w gwiazdozbiorze Perseusza. Jego przeciętna aktywność w ostatnich latach mieści się w granicach stu meteorów – tyle jest w stanie zauważyć obserwator przy odpowiedniej widoczności.

Źródło: http://www.naukawpolsce.pap.pl