Strona główna » Newsy » Żakowski i polityczna matura

Żakowski i polityczna matura

2008-05-08

Żakowski i polityczna matura

Na egzaminie z wiedzy o społeczeństwie abiturienci zajmowali się tekstem, w którym publicysta porównał kampanię i zwycięstwo PiS w 2005 r. do okresu sprzed stanu wojennego

Maturzyści na egzaminie zapoznali się z fragmentem felietonu Jacka Żakowskiego.

Autor wskazywał w nim na liczne podobieństwa między atmosferą z czasów pierwszej „Solidarności" (dokładnie czasu tuż przed wprowadzeniem stanu wojennego) i okresem kampanii wyborczej w 2005 roku, w wyniku której wybory wygrało Prawo i Sprawiedliwość.

Zadanie dla uczniów brzmiało: „Podaj wskazane w tekście dwa podobieństwa i dwie różnice między postawą i sposobem działania Polaków w roku 1981 i 2005".

Historyk Jerzy Eisler jest oburzony doborem cytatu na egzamin maturalny. - Znam Jacka od ponad 20 lat. W wielu kwestiach nie podzielam jego poglądów, ale ten tekst jest po prostu głupi - mówi „Rz" Eisler. Historyk twierdzi, że sytuacje z roku 1981 i 2005 są zupełnie nieporównywalne, i wskazuje liczne różnice. - To zupełnie dwie różne rzeczywistości. Jak można porównywać czasy, kiedy w sklepach był tylko ocet, z okresem, w którym w najmniejszym wiejskim sklepie półki uginają się od towaru. Teza zaś, że Michnik stawał się głównym wrogiem publicznym w „Solidarności", jest, łagodnie mówiąc, na wyrost - uważa Eisler.

Żakowski podtrzymuje swoje tezy sprzed trzech lat. - Nie porównywałem Polski z roku 1981 i 2005, jedynie atmosferę tych obu okresów. W dalszym ciągu uważam, że jesienią 1981 „Solidarność", zamiast się skupić na walce z przeciwnikiem, jakim była komuna, pogrążyła się w wewnętrznych sporach. To właśnie wtedy zaczęło się szukanie agentów w związku i waśnie między liderami. Z podobną atmosferą mieliśmy do czynienia jesienią 2005 - mówi „Rz".

Przyznaje jednak, że uczniowie powinni mieć możliwość ustosunkowania się do sformułowanych przez niego tez, a tego w zadaniu maturalnym zabrakło.Taki brak dostrzegli sami uczniowie. - Chcąc zdobyć punkty, nie mogliśmy tego tekstu oceniać. Mogliśmy jedynie wybrać odpowiednie cytaty na potwierdzenie tez publicysty - powiedziała „Rz" Karolina, tegoroczna maturzystka.

Szef Centralnej Komisji Egzaminacyjnej Marek Legutko broni zadania, które pojawiło się na egzaminie.

- Było przeznaczone dla uczniów zdających na poziomie rozszerzonym. Miało sprawdzać, czy abiturienci są w stanie czytać ze zrozumieniem oraz wychwycić najważniejsze argumenty, które przy takich okazjach padają w debacie publicznej - mówi „Rz" Marek Legutko.

Jak twierdzi, jednym z najważniejszych problemów polskiej debaty publicznej jest to, że adwersarze wzajemnie się nie słuchają.

- Często strony debaty nie odnoszą się do argumentów strony przeciwnej. Dzięki temu zadaniu można było sprawdzić, czy uczniowie w tekście publicystycznym są w stanie odnaleźć meritum sporu - podkreśla Legutko. Zapewnił, że Centralna Komisja Egzaminacyjna dba o to, by egzamin maturalny sprawdzał wiedzę i umiejętności, nie zaś poglądy polityczne uczniów.

Tekst Jacka Żakowskiego, „Polityka”, 8.08.05

Klimat jesieni 1981 r. nie bardzo się różnił od klimatu jesieni 2005 r. Też były głównie bratobójcze walki, oszczerstwa, agentomania, waśnie i nagonki. Breżniew i Jaruzelski czaili się do skoku, kiedy w „Solidarności” wrogiem publicznym numer 1 stawał się Adam Michnik, a Wałęsę coraz głośniej oskarżano o uleganie i wysługiwanie się władzy. [...] Cała ta polska zawierucha, którą dziś przechodzimy, to w dużym stopniu jest ich – dzisiejszych dwudziesto- i trzydziestolatków – pokoleniowy karnawał. [...] W czasie Parady Równości, kiedy skini rzucali jajami i obelgami, a policja próbowała przegonić dresiarzy i przez chwilę mogło się wydawać, że będzie nieprzyjemnie, ktoś z tego pokolenia powiedział, że całe życie marzył o takiej właśnie chwili. Ale konkretnie o czym? Żeby dostać jajkiem? Może także o tym. Ale zwłaszcza o tym, żeby dać świadectwo, coś zaryzykować bezinteresownie i jakoś ten świat poprawić – żeby być w historycznej maszynie trybikiem, od którego cokolwiek zależy. Tak jak ich rodzice w latach 80. ganiający po ulicach z Milicją Obywatelską. Spora część tych, co rzucali jajkami, pewnie czuła podobnie. Młodzi, którzy się błyskawicznie zorganizowali po śmierci papieża, czuli się pewnie tak jak my po śmierci ks. Popiełuszki. Młodzi, z błyskiem w oku, którzy wyciągają z IPN brudy, też pewnie czują się tak, jak my czuliśmy się w BIPS, przy powielaczach, w podziemnym kolportażu. Ten świat im się nie podoba, więc próbują go zmienić. [...] Różnice są poważne. Inna jest skala osobistego ryzyka, inna polityka, prawo pozwala na więcej. Żyjemy w wolnym kraju. Zanim to pokolenie trochę dorosło i trochę się usadowiło na scenie, wydawało się, że zmęczeni dwustuletnimi bojami Polacy całkiem się wycofali w prywatność. Ale duch obywatelskiego sprzeciwu jednak się w Polsce odrodził. Dzięki Bogu. I w dużym stopniu także dzięki pięknemu mitowi pierwszej „Solidarności”.

Źródło: Rzeczpospolita